Лета прыходзіцьу госці да восені,
З ласкавай усмешкай сядае на ганкі,
Прыносіць з сабою гарбату і сочыва,
Каралі з рабіны і мех абаранкаў.
Ёсць час, калі варта звярнуцца да існага:
Прыцішыць свой бег, запаволіць хаду
І ўбачыць, як сонца сядае за соснамі
І людзі ідуць да крыніц па ваду.
Вада – гэта мудрасць, а сталасць – крыніца,
Бабулечкі нашыя – той яшчэ скарб!
Увосень у вёсцы так пахне кастрыцаю,
Што ледзьве стаіш, малады, на нагах.
Хутчэй жа да родных, каб там з асалодаю
Гаючай вады ад крыніц тых напіцца.
І бабіна лета хай стане нагодаю
Прыехаць, абняць, расказаць, прытуліцца!
(На жаль, не ведаю аўтара гэтых цудоўных радкоў)
(На жаль, не ведаю аўтара гэтых цудоўных радкоў)
Комментариев нет:
Отправить комментарий