Лета прыходзіцьу госці да восені,

З ласкавай усмешкай сядае на ганкі,

Прыносіць з сабою гарбату і сочыва,

Каралі з рабіны і мех абаранкаў.

Ёсць час, калі варта звярнуцца да існага:

Прыцішыць свой бег, запаволіць хаду

І ўбачыць, як сонца сядае за соснамі

І людзі ідуць да крыніц па ваду.

Вада – гэта мудрасць, а сталасць – крыніца,

Бабулечкі нашыя – той яшчэ скарб!

Увосень у вёсцы так пахне кастрыцаю,

Што ледзьве стаіш, малады, на нагах.

Хутчэй жа да родных, каб там з асалодаю

Гаючай вады ад крыніц тых напіцца.

І бабіна лета хай стане нагодаю

Прыехаць, абняць, расказаць, прытуліцца!           

(На жаль, не ведаю аўтара гэтых цудоўных радкоў)